Een zwarte dag in de geschiedenis van dierentuinen. Een zwarte dag in mijn leven. Eén waar ik nog altijd veel verdriet en pijn van heb. En dat zal voorgoed zo blijven.
1 januari 2020. Ik was net een minuutje of 5 wakker en mijn telefoon ging. Ik liep naar de 'waskamer' en nam 'm daar aan, zodat ik Wilfred -die nog lag te slapen- niet wakker maakte.
'Gelukkig nieuwjaar' was de eerste uitwisseling met een lieve vriendin. Ze begreep al dat ik het nieuws nog niet had gehoord. "Ik heb heel erg nieuws, zit je". En ja, ik zat al. En toen vertelde ze het me. (Nu ik dit typ, 10 juli 2021, komt het gevoel, het verdriet en de tranen weer heel hard terug.)
Ik barstte in hysterisch krijsend huilen uit toen ze me vertelde dat er een brand was geweest in Krefeld. Dat het 'Affenhaus' daarbij helemaal afgebrand was, met alle dieren erin. Ik wou het niet geloven. Dit kon niet. Dit mocht niet. Niet Boma en Massa, niet Lea, Bunjo, Sungai, Changi en Suria. Niet die dieren waar ik zoveel van hield.
De dieren die ik de dag ervoor, 31 december 2019, nog had bezocht. Dit omdat Bobóto (een gorilla uit een andere groep) die dag 1 jaar werd.
Lea en Suria (net als Bunjo, Sungai en Changi orang oetans) zag ik helaas niet. Ze zaten apart van de groep. Boma en Massa (de gorilla's) en de 3 andere orangs zag ik wel.
Ik liep -zoals altijd- tussen hun gebouw en Kidogo en familie (de andere gorillagroep, een groep waar ik stapelgek op ben) heen en weer.
Er was nog een bekende Duitse vaste bezoekster en met haar liep ik tegen sluitingstijd door het Affenhaus naar de uitgang. Wij zijn daarmee de 2 laatste bezoekers die ooit in dat gebouw zijn geweest. Over dat gebouw nog: ja, het was een vreselijk gebouw. Oud en totaal achterhaald! Maar wetende dat er plannen waren voor een buitenverblijf voor de chimpansees (ze waren al begonnen met het begin van die werkzaamheden) en dat hetzelfde ook voor de orangs zou gebeuren, dat maakte dat ik er enigszins mee kon leven. Sorry trouwens dat ik de chimpansees hierboven niet heb genoemd; ik keek nooit naar ze.
In die betonnen bak leefden nog maar 2 oude gorilla's van -toen ze stierven- 48 en 46. Ik kwam er pas sinds 2014. Toen was er al een nieuw gorillaverblijf met andere gorilla's. De gorillaman die er kwam wonen kreeg 2 van de vrouwtjes die eerst bij Massa woonden. Daarmee bleef Massa met 2 dames over, Tumba en Boma. Tumba stierf in 2019. Ooit leefden er veel meer gorilla's. Want toen waren er kinderen. Boma en Massa waren er nu hun oude dag aan het slijten.
En nu waren ze er dus ineens niet meer. Vermoord door 3 achterlijke volwassen vrouwen, een moeder (60 jaar) met 2 (volwassen) dochters. Die tijdens nieuwjaar 5 wensballonnen oplieten; wensballonnen die sinds 2009 wettelijk verboden zijn. Die dat deden midden in een stad terwijl het weer niet ideaal was; het waaide. Het gevolg was dat die ballonnen dus de dierentuin in kwamen en terecht kwamen op het gebouw waar 7 vrienden van me woonden. 7 dieren van wie ik hield. Die ik regelmatig bezocht.
De orang oetans zijn naast gorilla's mijn favoriete mensapen. En die 5 in Krefeld vond ik helemaal te gek. Vooral Lea, de moeder van Sungai, Changi en Suria. Wat een geweldige vrouw was dat. Wij mochten elkaar. Aan sommige mensen had ze een hekel. Daar gooide ze dingen naar, o.a. poep. Maar ik was ook gek op haar 3 kinderen en de man.
Andere dieren die omkwamen waren: 1 chimpansee (2 hebben het tot ieders verbazing overleefd), een aantal kleinere apen die op 3 verschillende plekken zaten, losvliegende vleermuishonden, allerlei losvliegende vogels en agoeti's.
Na die brand heeft het een tijd geduurd dat ik voor het eerst weer ging, dat was op 8 mei 2020. Het was een hel die dag. Tot mijn schrik zag ik nog de restanten van het gebouw. Daar had ik niet op gerekend! Ik was ervan uitgegaan dat het al heel ver afgebroken was, maar helaas. Dat was zo erg om te zien, het raakte me veel te hard.
Ik ben die dag ook al vroeg weggegaan en toen heel lang niet teruggegaan, terwijl ik er normaal gesproken de laatste jaren zo'n 1 keer per maand kwam. De eerste keer nadien was (pas) 21 maart 2022. Toen ben ik met Wilfred gegaan. Het is nog altijd onwennig, maar het doet me goed om Kidogo (mijn favoriete zilverrug)en zijn familie weer te zien. Die dag heb ik ook weer een abonnement genomen.
