Ik kan me voorstellen dat het lastig lijkt, maar als je een goede uitleg krijgt, dan is het prima te doen.
Zelf ben ik er (pas) in 2010 mee begonnen en wel met de groep van Apenheul. Alles aan de hand van een boekje van hen (daar heb ik uitgebreid over verteld bij 'mijn liefde voor gorilla's'). Al redelijk snel had ik het onder de knie. Het geluk was dat er veel uiterlijk verschil zat tussen de gorilla's toen. Nu zijn er enkelen die een beetje op elkaar lijken, maar ook daarmee is het gelukt. Soms (aan de hand van foto's) is het toch weer even lastig, vooral als ze niet recht in de camera kijken.
Ik herken sinds 2011 alle gorilla's die ik regelmatig bezoek; de enigen waar ik moeite mee heb zijn die uit Ouwehands. Die bezoek ik ook niet regelmatig, dat is 1 van de redenen dat het lastig is. Verder is het lastig om ze altijd goed te kunnen zien in hun verblijf. Ook zijn het 6 mannen, wat het ook weer iets lastiger maakt. Hen herken en ken ik dus niet. Ik denk dat dat ook nooit zal veranderen. Ik moet dan echt vaker dan 1 keer per jaar gaan.
Maar hoe kun je gorilla's nou herkennen? Meestal aan hun gezicht. Die is bij de meesten totaal verschillend. Vooral bij kleinere gorilla's is dat wel eens lastig. Ik had vaak moeite met Tayari & Chama en soms ook met Mapasa & Wimbé. En ook in het begin met een paar van de 2013 ukken in Burgers' Zoo en met de twee volle broers Uzuri & Kidogo in Beekse Bergen. Dan is het een kwestie van naar de neus kijken. Geen ene gorilla heeft dezelfde neus als een ander. Dit is de meest gebruikte manier volgens mij. Ik ken één internationale gorillaliefhebber die het doet aan de hand van de oren.
Nu gooide ik ook het woord 'ken' erin zoals je ziet; ik herken niet alleen de gorilla's die ik regelmatig bezoek, maar ik ken ze ook. Hun karakters dan dus. Herkennen is 1 ding; kennen een ander. Als je de gorilla's herkent en kent, dan wordt het echt leuk. Dan is het net een soap die je aan het kijken bent. Ik zei wel eens tegen mensen: "sommige mensen kijken dagelijks goede tijden, slechte tijden; ik kijk op een dierentuin dag tussen de 4 en 7 uur naar gorilla's. Dat is voor mij 1 week goede tijden, slechte tijden in één". Toen was bingewatchen nog onbekend. Daar heb ik het nu over als het ter sprake komt.
Ook vanuit de gorilla's is er een kwestie van herkennen (maar absoluut niet kennen!). Zij herkennen vaste bezoekers. Veelal snappen dagjesmensen en andere mensen uit mijn omgeving dat niet als ik het vertel. Ik zeg dan altijd "Je herkent de caissière in de supermarkt waar je komt toch ook". Dan snappen ze het wel. Die herkenning gaat feitelijk niet verder dan een blik van 'hey daar is zij/hij weer' of 'daar zijn ze weer' (in het geval van echtparen die de gorilla's bezoeken). Enkele gorilla's (vooral jong, maar ook oud) zoeken wel eens echt contact.
Wat betreft het herkennen van mij wil ik 1 geweldig voorval delen. In 2016 of 2017 ging mijn broer een keer mee naar Burgers' Zoo. Mijn broer woog toen een kilootje of 140 en toen we bij de gorilla's gingen kijken stond hij natuurlijk naast me. Ineens vloog Bauwi (de zilverrug van daar) tegen het raam tegen hem aan! Wow, dat was zo apart. Mijn broer snapte er niks van. Ik wel. Hij stond namelijk erg breed naast me, met zijn armen over elkaar op zijn (toen nog) dikke buik. Bauwi vond kennelijk dat hij mij moest beschermen. Tot de dag van vandaag blijf ik me nog verwonderen over dat incident.
Echt iedere gorilla heeft een eigen karakter, net als wij mensen. En dat maakt ze dus echt leuk. Dat geldt trouwens ook voor andere mensapen hoor. Als ik dan even het karakter van een paar zilverruggen (zijnde leiders dan, de vrijgezellen die ik ken neem ik hier niet in mee) vergelijk dan zit er echt een verschil in hen.
Zo is Akili (Artis) een schat van een papa die regelmatig met zijn kinderen speelt. Heerlijk gewoon! Hij is echt geweldig. Maar net een tikje geweldiger was dan toch Makula (GaiaZOO, 21 juni 2021 helaas overleden). Die had kinderen in verschillende leeftijden en hij speelde naar gelang de leeftijd ruw of minder ruw met ze; echt zo geweldig. Maar meer dan spelen, iets wat ik geen enkele zilverrug ooit heb zien doen, zijn dochters leunden soms ook tegen hem tijdens een middagdutje. Ontroerend mooi was het toen ik het de eerste keer zag.
Dan hebben we (wereldberoemde) Bokito in Blijdorp. Dat is ook zo'n schattige papa die interactie heeft met sommige van zijn kinderen. Vooral met zijn dochter Tonka had hij een hele bijzondere band. Die was nog jong toen haar mama al weer een nieuw kindje had en zij mocht met hem mee eten. Een zilverrug die deelt ... zeldzaam! Ze is nu stukken ouder en niet meer de jongste, dus hun band is ander. Hij speelt nu vooral met zijn 2 oudste zonen.
Bauwi (Burgers' Zoo) is minder speels. Heel af en toe zag ik hem wel eens met zijn oudste zoon (Nakou) spelen, maar dan vooral binnen en het was vaak op initiatief van Nakou. Nakou is nu (oktober 2022) te groot en de band tussen hen is wat minder. Met zijn jongere kinderen zag ik het minder, maar dat betekende niet dat hij het nooit deed. Ik ben er niet dagelijks hè. De laatste jaren heb ik het dus niet waargenomen. Bauwi is wel de luiste van de zilverrugleiders. Hem zie ik echt 90% van de tijd gedurende de dag op z'n luie reet liggen.
Matadi is echt de meest geweldige vader die ik momenteel ken. Hij speelt met zijn dochters!! Echt zo schattig om te zien. Komale, de andere jonge papa, doet het wat minder. Vooral binnen heb ik het een enkele keer gezien. Zijn kinderen zijn wel heel erg twijfelachtig erin en gaan al snel weg.
Verder kan ik nog uren praten over de karakters van alle andere gorilla's die ik ken, maar dat bespaar ik jullie hoor. Deze lap tekst is al lang genoeg. Ik realiseer me ook dat ik er wat over vertelde bij 'mijn liefde voor gorilla's'. Niet handig.
